Tien jaar geleden wist Maarten Bos alles van schepen en niets van vrachtwagens. Maarten was binnenschipper. Maar nu stoomt hij met Van Hooft Transport op in de vaart der volkeren en is hij directeur van het transportbedrijf. Interview met een 41-jarige ondernemer die het klassieke jongensboek tot leven bracht. “Ik zie overal kansen.”
Een tip over een antiek sleepbootje uit 1947 dreef Maarten Bos ooit in de armen van Arie van Hooft. Uiteindelijk kwam het in 2009 tot een deal en de voormalige binnenvaartschipper en de directeur van het transportbedrijf uit Hoevelaken – gespecialiseerd in het vervoer van zware objecten en hightech-apparatuur – hielden contact.
"Ik had niets met vrachtwagens, maar Arie en ik hadden wel een goede klik"
“Arie en Jolanda bleven me op de achtergrond volgen”, zegt Maarten. “Ze zaten midden in de crisis en wilden er iets naast gaan doen. Ze hadden een oude stoomsleepboot op het oog voor bruiloften en partijen. ‘Jij hebt de papieren’, zeiden ze. ‘Is dat wat voor je?’ Ik vond het een leuk plan, maar miste de uitdaging voor de lange termijn. Na een dag of drie belde Arie terug. ‘Kom toch nog even praten, misschien dat je in mijn transportbedrijf iets zou kunnen betekenen.’ Ik had niets met vrachtwagens, maar we hadden wél een hele goede klik. Laat ik het een kans geven, dacht ik.”
“Als een soort manusje-van-alles ben ik eerst twee dingen tegelijk gaan doen. Ik was verantwoordelijk voor de vaartochten tussen Amersfoort en Amsterdam en in de wintermaanden keek ik bij het transportbedrijf rond hoe alles werkte. Ik stond zelfs vrachtwagens te wassen, voerde nachtklussen uit. Wat iedereen deed, wilde ik ook kunnen. Dus ik ben mijn rijbewijs gaan halen. De eerste rit ging in een handgeschakelde vrachtwagen. Voordat ik het dorp uit was, zat ik al zes keer verkeerd. Maar iedereen zag dat ik niet alleen op kantoor de boel zat op te eten, zoals ze het noemen, maar ook echt met mijn poten in de klei stond. Zeker het begin was heel intens. Naarmate het op kantoor harder en harder ging, raakte de balans zoek. Het paste er simpelweg niet meer bij. Eind 2018 hebben we het bootje verkocht, nu vaart-ie in Berlijn.”
Maarten ontwikkelde zich al snel bij Van Hooft. Een jeugdvriend van Arie – ooit de eerste werknemer – was bedrijfsleider. Ik zag allerlei mogelijkheden en ging het gesprek met hem aan. ‘Laat mij die kar trekken’, opperde ik. Hij begreep het en voegde er gelijk aan toe dat hij mij met raad en daad zou bijstaan. Eigenlijk ging het erg soepel. We moesten vol inzetten op de automatisering, want er kwamen nieuwe technieken op ons af en daar ligt een groot deel van mijn interesse ook wel. Tot die tijd was er bijvoorbeeld geen softwarepakket, alleen een Excelletje voor het planboek. Vervolgens hebben we TMS geïmplementeerd, een eigen Android-applicatie gebouwd voor de uitwisseling van gegevens tussen chauffeurs en kantoor. Het was nodig dat iemand het oppakte.”
"Ik kreeg enorm veel vrijheid"
“Arie en Jolanda van Hooft woonden jarenlang tegenover het hoofdkantoor, maar verhuisden naar Soest. Dan ontstaat er automatisch iets meer afstand. Zij hadden misschien ook niet meer de energie om het bedrijf naar de volgende fase te brengen. Arie's instinct zei hem: Maarten past bij ons. Ik kreeg enorm veel vrijheid.
Begin 2023 presenteerde Van Hooft Transport vol trots een Volvo FH 500 bakwagen/trekker. De truck werd voorzien van een 225 ton/ meter opvouwbare autolaadkraan van Erkin. Maar bij dat paradepaardje bleef het niet, vertelt Maarten Bos.
"In november kregen we onze eerste elektrische trekker"
“Voor komend jaar hebben we nog een zwaardere Erkin besteld. En in november kregen we onze eerste elektrische trekker, vervolgens een op maat gebouwde trailer met een accupakket. Daarmee beschikken we over een volledig emissieloze combinatie met een 95 ton/meter autolaadkraan.”
"Grote uitdagingen: opschalen in mensen, materiaal, huisvesting, elektrificatie"
Analoog aan de ontwikkeling in de energiebranche staat Van Hooft voor grote uitdagingen. Bos: “Mensen, materiaal, elektrificatie, huisvesting: in alles zullen wij moeten opschalen. Alles bij ons is zwaar, levertijden zijn lang. Je moet ver vooruit denken. We hebben grote investeringen moeten doen om het volume van de klanten weg te kunnen brengen. \
"2024 wordt echt interessant"
Op de weg is het drukker, dus ook op kantoor. Momenteel zitten we op elf locaties in het dorp, of eromheen, en nummer twaalf komt eraan. We zijn enorm gegroeid de laatste jaren. Maar 2024 wordt echt interessant. Dan zetten we de verdubbelaar in.”
Ik kan met mooie opdrachtgevers werken, met een superteam op kantoor. Ik kon terugvallen op de technische kennis van Arie en de financieel-boekhoudkundige kennis van Jolanda. Ik leerde veel van de carrosseriebouwer, het reparatiebedrijf, onze klanten. Als een spons zoog ik alles op. Soms moet je een beetje bluffen als je nog niet alles weet en ja, je maakt fouten. Maar zo word je klaargestoomd voor de volgende stap: een stukje overname.”
"Het voelt nog steeds als een familiebedrijf"
“In 2020 nam ik vijfentwintig procent van de aandelen over en drie jaar later de rest. Arie en Jolanda zijn er nog steeds als adviseur bij betrokken. Elke keer zien zij nieuwe gezichten en nieuw materiaal, maar het voelt nog wel heel erg als een familiebedrijf. Wij bouwen verder op het fundament dat zij hebben gelegd. Successen vieren we samen. De naam Van Hooft blijft staan, ook als een soort eerbetoon. In onze branche is het een begrip. En daar ben ik trots op.”
“Het varen was erg leuk, helemaal in de beginjaren. Elke morgen word je ergens anders wakker, telkens ziet de wereld om je heen er anders uit. Dan is het mistig, dan weer waait het keihard of is het juist bladstil en komt er een zonnetje op. Supermooi. Maar uiteindelijk is het de uitdaging om je spullen van A naar B te brengen: dan beheers je het kunstje. Bovendien verdween een stukje romantiek. Toen ik veel in België kwam, gingen sluizen ’s avonds nog dicht. Dronk ik regelmatig een biertje op het schip dat naast me lag.
"Ik ontdek hier voortdurend nieuwe dingen en zie overal kansen"
Op een gegeven moment draaide alles 24/7 door. Prijzen daalden, je moest stevig doorvaren. Ik dacht: ik verdien een leuke boterham, maar ik ben dag en nacht aan het werk en het daagt me niet meer uit. Word ik er gelukkig van? Nee. Daarom ben ik gewoon gestopt. Hier ontdek ik voortdurend nieuwe dingen, ik zie overal kansen. Dus ik heb me nog geen dag verveeld.”
