Ilse en Peter Verboom zijn behalve door het huwelijk verbonden door de passie voor de binnenvaart en de watersport. Met één van de schepen uit hun vloot, de uit 1902 stammende klipper Zeewolf, namen ze deel aan SAIL 2025. Elke dag voeren ze met honderd gasten over het IJ langs de tallships en andere varend erfgoed – met hun eigen monument.
De jonge scheepshond Laska – een pup nog – gluurt door een patrijspoort naar zijn baasjes beneden in het gastenverblijf. Laska keft een paar keer om de aandacht te trekken van Ilse en Peter Verboom, maar die zitten net in een gloedvol betoog over hun vele bezigheden op en rond het water. Zij vertellen honderduit over hun scheepvaartbedrijf, hun wereldreis met de Capella, de verbouwing van de Zeewolf 1902 – ooit een berucht smokkelschip – en hun werk op het motorschip Auriga. Het zijn stuk voor stuk schepen vol verhalen.
Ze zijn, kortom, met een sopje van zee- en rivierwater overgoten. Ilse groeide op in Vlaardingen in een gezin met ouders die elke vrije minuut met hun pleziervaartuig op water vertoefden. “Mijn wiegje stond op het achterdek”, vertelt Ilse, dochter van een scheepstimmerman. Geen wonder dat ze in de scheepsmakelaardij terecht kwam. En Peters ouders voeren op het binnenvaartschip Dolfijn. Hij kreeg van jongs af aan de kneepjes van het varen mee. “De vakanties waren het mooist”, herinnert Peter zich. “Dan mocht ik mijn vader helpen. Na het internaat in Dordrecht wilde ik zo praktijkgericht mogelijk werk vinden en dat werd natuurlijk de binnenvaart.”
Sinds 2012 zijn ze een stel en hebben hun maritieme activiteiten ondergebracht in de scheepsonderneming VerVoer Binnenvaart, een samentrekking van Peters achternaam (VERboom) en Ilses meisjesnaam VOERman. Daarin zijn hun motorschip Auriga (Peters broer is daarop de schipper) en de Zeewolf ondergebracht. Wel hebben ze recent schoon schip gemaakt. Hun containerschip Bodensee is vorig jaar gesloopt en twee duw-sleepboten en twee vrachtbakken zijn recent verkocht, evenals twee zeilschepen.
De inkomsten komen voornamelijk uit de binnenvaart. Desondanks is de Zeewolf het schip in de vloot dat de meeste aandacht trekt. Zoals van de organisatie van SAIL, die voorafgaande aan het evenement maar bleef proberen het passagiersschip te charteren. “Er kunnen honderd gasten tegelijk meevaren en dat lukt niet op ieder schip. Bovendien trekt ons witte schip altijd bekijks, ook vanwege het bouwjaar. En kijk om je heen” – verwijst hij naar de andere schepen aan de kade – “er liggen hier alleen maar mooie en historische schepen. Daar horen wij met de Zeewolf mooi bij.”
De markante tweemaster ligt gemeerd in de Westhaven in Amsterdam, de ligplaats van vrijwel alle twee- en driemasters die zijn gecharterd door de organisatie van SAIL. Ilse en Peter Verboom waren overigens helemaal niet van plan hun wereldreis te onderbreken. Ze lagen in Noord-Italië met de Capella, gereed om de Adriatische Zee af te zakken richting Kroatië en Griekenland. Maar het was ook een uitgelezen kans om SAIL van binnenuit mee te maken, want tenslotte gaan hun harten als watersportliefhebbers daarvan sneller kloppen.
Daarnaast was het evenement zakelijk aantrekkelijk. Ze geven grif toe dat SAIL een uitgelezen kans is om belangstellende kandidaat-kopers kennis te laten maken met de Zeewolf. Het schip is na een jarenlange verbouwing immers klaar voor de verkoop. De klipper hoeft overigens niet per se weg, “maar tijdens SAIL heb je de grootste kans om een eventuele koper te ontmoeten”, aldus Peter. “De hele maritieme wereld is hier aanwezig.”
Met de mogelijkheid honderd gasten op de klipper te ontvangen en zelfs 24 gasten in zes luxe hutten met eigen badkamer onder te brengen, is het een aantrekkelijk schip voor charterbedrijven. En dus is SAIL een varend verkoopargument.
Komt de koper na verloop van tijd niet langs, dan is dat niet erg. Het echtpaar wil volgend jaar onderzoeken of er met de klipper in het Middellandse Zeegebied een boterham te verdienen valt. Peter en Ilse zijn daar dan toch in het kader van hun wereldreis, die in 2026 onder meer naar Griekenland zal leiden.Van daaruit kunnen ze snel en eenvoudig naar Nederland reizen om lopende zaken van hun verder soepel lopende scheepvaartonderneming te regelen. In 2027 willen ze echter met hun zeilschip naar het Caribisch gebied verkassen. Dan wordt het een stuk lastiger de Zeewolf van grotere afstand te exploiteren. “Dan is het vanuit zakelijk oogpunt toch een stuk ijzer dat langzaam van je af gaat”, zegt Peter Verboom nuchter.
Beiden erkennen dat het niet eenvoudig zal zijn om afstand te doen van de Zeewolf. Hun hele ziel en zaligheid zit erin. Ze kochten het schip rond 2016, toen Ilse in haar rol van scheepsmakelaar werd benaderd of ze het schip kon verkopen. “De eigenaar was al tevreden met de sloopprijs”, vertelt Ilse. “Hij wilde absoluut niet dat de Zeewolf gesloopt werd. Daarom stelde hij meteen de vraag: ‘Waarom koop je het schip zelf niet?’ Tja, dan ga je er toch over nadenken.”
Peter had aanvankelijk zijn reserves. Want: ‘We hadden al genoeg projecten”. Na een nadere inspectie waren ze snel verkocht. “We kunnen allebei goed door de werkzaamheden heen kijken”, zegt Ilse. Peter vult aan: “En we kunnen goed samenwerken en goed samen bouwen. Toen werd het al snel van: ‘Weet je wat? We gaan het gewoon doen. We zien het wel’.”
Het antieke schip werd volledig gestript. Door middel van hydrojetting werden roest, coatings en vuil verwijderd en vervolgens begon de wederopbouw. Zo werden dunne huidplaten vervangen, alle systemen gemoderniseerd en de tuigage aangepast.
Marktplaats werd hun beste vriend. Ze vonden via deze verkoopapp een karakteristieke eikenhouten bar waarin de vier jaargetijden waren uitgesneden. “Zo uniek, zoiets ga je nooit meer ergens vinden”, aldus Peter. Op Marktplaats troffen ze verder bij passende eiken keukenpanelen met gravures van oude ambachten, een oude piano en oude kerkbanken waarop de gasten zich kunnen neervlijen. Pronkstuk in het gastenverblijf: een antieke PV-kolenkachel. “Een kachel met mijn initialen. Schot in de roos dus”, zegt Peter Verboom.
Ilses vader liet ondanks zijn gevorderde leeftijd (80) zien dat hij zijn vaardigheden als scheepstimmerman had behouden. Met hergebruikt hout timmerde hij het ene kunstwerkje na het andere bij elkaar.
Ilse dook tussen de drukke werkzaamheden door in de historie van de Zeewolf en kwam opvallende en bijzondere gebeurtenissen tegen. Het schip, in 1902 in Leiderdorp gebouwd als sleepschip onder de naam Vertrouwen, zou volgens geruchten zelfs betrokken zijn geweest bij de invasie in Normandië, maar daarvoor heeft zij geen bewijs kunnen vinden. Wat wel waar is: de Zeewolf 1902 is ooit gebruikt bij de smokkel van hasj uit Marokko en wordt ook genoemd in een van de boeken van wijlen Peter R. de Vries, getiteld ‘Alleen huilebalken hebben spijt’.
In het verlengde daarvan dachten ze tijdens de renovatie op een lading wit poeder te zijn gestoten, die verdacht veel op cocaïne leek. “Het ging om een lading verpulverd bluspoeder die was gebruikt om een brandje tussen de scheepswand en de betimmering te blussen”, vertelt Ilse. Weer een mooi verhaal dus, maar gelukkig bleek het qua drugs ditmaal loos alarm.
Peter en Ilse Verboom noemen de Zeewolf daarom ‘een schip vol verhalen’, wat evenzeer geldt voor de andere schepen in de vloot.
De verbouwing werd uitgevoerd in de weekenden of tussen twee contractperioden in het projectwerk van de duwsleepboot door. Peter: “En als we in de vrije vaart dachten dat we wel eventjes genoeg centjes hadden verdiend om verder te kunnen verbouwen, dan legden we ons schip even stil.”
Het tekent hun losse stijl van ondernemen: hard werken met werkweken van honderd uur per persoon als het moet, de trossen laten vieren wanneer het kan. Zo was de Zeewolf rond 2020 klaar voor de vaart toen de coronaepidemie uitbrak. In plaats van steun aan te vragen, stortten ze zich op de binnenvaart. “In die periode hebben we in de binnenvaart misschien wel het meeste geld verdiend en hoeven we nu geen coronaschulden af te lossen”, zegt Peter.
Hij kijkt naar Ilse en onthult de bedrijfsstrategie van VerVoer Binnenvaart BV: “Het globale plan voor de komende jaren is om niets meer te moeten. En verder zien we wel. Dat werkt voor ons het beste: als we geen plan maken.”