'We zijn voor chauffeurs een warm hotel zonder bedden'

Eerder verschenen in TVM Actueel, april 2022

'Komt-u-maar'

Een vroege dinsdagavond in Moerdijk. Een gure wind raast over de parkeerplaats van restaurant Kanters, als een man bij de ingang zo lijkt weggelopen uit het Nederlands Philharmonisch Orkest. Krachtige armgebaren maakt hij, als een dirigent die vol vuur een compositie leidt. Dan weer hoog, dan weer laag, dan weer priemend met zijn wijsvinger. “Komt-u maar”, klinkt het tegelijkertijd wanneer hij – gehuld in een fluorescerend oranje hesje – weer een vrachtwagenchauffeur aan ziet komen rijden die er de nacht door komt brengen. “Dit hoort er ook bij”, verklaart eigenaar John Kanters (57) later, doelend op zijn deeltijdfunctie als verkeersregelaar. Lachend: “We zitten hier nooit stil.”

"Het is hier dé huiskamer voor chauffeurs en andere bezoekers."

'Alle chauffeurs zijn welkom'

De Brabander is dan aangeschoven op het kantoor van zijn restaurant, gelegen aan de afrit waar snelwegen A16 en A17 samenkomen. Even rust, lijkt hij te denken. Want: zo’n avond waarop alle 95 officiële chauffeurs-parkeerplekken weer vol zitten, de eettafels gevuld zijn met zo’n 225 gasten, en hij en zijn 35 collega’s de benen onder hun lijf vandaan lopen om het de aanwezigen naar de zin te maken.

“Sommige chauffeurs ken ik al tientallen jaren, zo lang komen ze hier al. Ze voelen bijna als familie”, vertelt John vaderlijk. “En dankzij hen spreek ik inmiddels een aardig woordje over de grens: Frans, Spaans, Duits en Engels. Vind ik belangrijk ook, met die mannen kunnen praten. Ze zitten vaak uren op de weg, zijn soms ver weg van hun vrouw en kinderen. Als ze hier dan zijn om een hapje te eten, sommigen wel drie keer per week, willen we ze ook goed uit kunnen leggen dat we blij zijn met hun komst. Want dat zijn we. Elke keer weer.”

Van generatie op generatie

Het is een mooi gezicht, de enthousiaste manier waarop John praat over zijn restaurant. Zo bevlogen is hij altijd, hebben enkele stamgasten eerder al verklapt. Juist omdat hij zo gehecht is aan zijn, zoals hij zegt, ‘huiskamer voor chauffeurs en andere bezoekers’. In 1933, toen de Moerdijkbrug werd aangelegd, opende zijn opa Willem er de deuren. Vanaf 1963 was het zijn vader Joop die zijn taak overnam. Waarna John en zijn vrouw Jolanda de familietraditie in 1991 hebben voortgezet.

“Sommige chauffeurs ken ik al tientallen jaren, zo lang komen ze hier al. Ze voelen bijna als familie.”

“Gastvrij zijn staat bij ons voorop”, legt hij uit. “De chauffeurs kunnen hier douchen en naar een net toilet. En behalve de avondmaaltijd, bereiden we ook een ontbijt voor ze. Eigenlijk kun je ons het best zo zien: We zijn een warm hotel voor chauffeurs, alleen dan wel een hotel zonder bedden.”

Gastvrijheid onder druk

En juist die gastvrijheid stond tijdens de coronapandemie onder druk. Eenvoudigweg omdat de coronapandemie - en de daaruit voortvloeiende lockdowns - spreekwoordelijk roet in zijn eten gooiden. Gewoonlijk bestaat zijn klantenbestand uit grofweg een derde aan vrachtwagenchauffeurs, een derde aan zakelijke gasten en een derde aan particuliere bezoekers.

Tijdens de lockdowns mocht John echter alleen die eerste groep ontvangen, en dan ook nog eens onder strenge voorwaarden. Chauffeurs konden weliswaar nog eten bestellen bij hem, maar binnen opeten zat er niet in voor ze. Dat moesten ze in hun cabines doen, zo schreven de overheidsrichtlijnen voor. Tot verdriet en machteloosheid van John, die de maaltijden noodgedwongen, maar per fiets bij ze afleverde op de parkeerplaats.

'Chauffeurs hadden het zwaar'

“Er wordt door de overheid vaak gesteld dat het vak van vrachtwagenchauffeur een essentieel beroep is, maar zo zijn de chauffeurs de afgelopen twee jaar niet behandeld”, kijkt John terug. “Die mannen hebben traditioneel al heel veel moeite om een parkeerplek te vinden, eenvoudigweg omdat er veel te weinig parkeerplaatsen zijn in Nederland."

"Tijdens de coronapandemie was het leed helemaal niet te overzien. Als ze eenmaal een plek hadden gevonden, zoals hier, mochten ze hun wagen niet uit om binnen een hapje te eten. Echt, gevangenen hadden in die tijd meer bewegingsvrijheid dan deze hardwerkende chauffeurs. Gelukkig konden we toch nog een maaltijd voor ze bereiden. Alleen: fijn voelde het allemaal niet.”

"Echt, gevangenen hadden in die tijd meer bewegingsvrijheid dan deze hardwerkende chauffeurs."

'Gelukkig hoeven we niet meer achter het stuur te eten'

In de pub klinken de glazen. En even verderop, in het restaurant, genieten de chauffeurs van pittige kippendijen, nasi-maaltijden en vers bereide soepen. Een van de chauffeurs is Alex Top bijvoorbeeld, rijder van A. Top Transport uit Emmeloord, en een van de trouwe gasten van John en Jolanda.

“Weet je”, zegt Alex, terwijl hij aan tafel wacht op zijn eten. “De afgelopen pandemie was vaak afzien voor ons. Bij klanten konden we in sommige periodes geen gebruikmaken van het sanitair, terwijl veel restaurants noodgedwongen dichtgingen. Nou, dat is lastig kan ik je verzekeren, als je 24 uur per dag op je vrachtwagen bent aangewezen. Het was nóg harder zoeken naar een parkeerplek."

"Gelukkig konden we bij John wél terecht voor een maaltijd en konden we ons hier wél verschonen. Dat nam alleen niet weg dat de lol er wel een poosje vanaf was. Daarom is het nu extra fijn dat alles weer kan.” Met een grijns: “In plaats van achter het stuur eten, je biefstukje pepersaus gewoon aan tafel kunnen nuttigen. Heerlijk!”

'Ineens had ik een magnetron in m'n vrachtwagen'

Een paar meter van hem vandaan neemt Rene van Saaze dan net een slok van zijn drankje. De chauffeur van Bakker en Schilder Transport uit ’t Zand herkent zich moeiteloos in de woorden van zijn collega, geeft hij aan. In de 27 jaar dat hij op de weg zit, was het nooit zo zwaar als tussen 2020 en begin 2022.

“Kijk”, zegt hij. “Altijd heb ik geroepen dat ik nooit een magnetron in mijn auto zou nemen. Simpelweg omdat je na uren rijden behoefte hebt aan een goede maaltijd. Toch heb ik in die corona-tijd toch maar zo’n ding aangeschaft. Je moest wel. Anders was het risico groot dat je helemaal geen eten had. Als er al een restaurant open was, was het nog maar de vraag of je er plek had om te parkeren. Een rotperiode was het, eerlijk waar.

"Bij klanten konden we in sommige periodes geen gebruikmaken van het sanitair, terwijl veel restaurants noodgedwongen dichtgingen."

De huiskamer weer vol

En toch: op deze avond lijken de chauffeurs vooral te koesteren dat hun bestaan weer bijna is, zoals het ooit was. Tegen de klok van tien is het inmiddels, als er vrolijk met elkaar wordt gegeten, gelachen en gedold. Tot genoegdoening van John Kanters, die de taferelen goedkeurend aanziet vanaf de bar.

“Gezellig hier, hè”, zegt de Brabander, doelend op zijn volle ‘huiskamer’ vol gasten. “Elke dag visite krijgen, wie wil dat nou niet?”